Η καλή σχολική χρονιά από το Σεπτέμβρη φαίνεται...

  Μια παλιά παροιμία λέει ότι «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Δυστυχώς φέτος, η έναρξη του σχολικού έτους σε τίποτα δεν προμηνύει ότι θα έχουμε μια ήρεμη και ομαλή χρονιά. Ανάμεσα στα περσινά προβλήματα, που εξακολουθούν να μας ταλανίζουν, έρχεται φέτος να προστεθεί και η αβεβαιότητα χιλιάδων συναδέλφων. Οι αλλαγές στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, οι υποχρεωτικές μετατάξεις, η διαθεσιμότητα, οι απολύσεις, οι συγχωνεύσεις και οι απίστευτες παλινωδίες στο θέμα των αποσπάσεων έχουν αποσυντονίσει χιλιάδες εκπαιδευτικούς, που δεν γνωρίζουν ακόμα πού θα παρουσιαστούν.

  Τη Δευτέρα, αν και δεν ήμουν υποχρεωμένος, παρουσιάστηκα στην οργανική μου θέση. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Από τη μια είδα παλιούς συναδέλφους και γνώρισα νέους, ενώ από την άλλη στο μυαλό μου στριφογύριζε η απόσπαση. Στο σχολείο, λοιπόν, βρήκα σε παρόμοια κατάσταση ακόμα τέσσερις συναδέλφους, που αγωνιούσαν για το πού θα βρίσκονται στις 11 του Σεπτέμβρη, όπως άλλωστε και χιλιάδες άλλοι εκπαιδευτικοί ανά την Ελλάδα. 
   Πόσο δύσκολο είναι να γίνονται όλα στην ώρα τους; Αν δηλαδή στις αποσπάσεις φύγουμε και οι πέντε, το σχολείο θα μπορέσει να λειτουργήσει; Οι αναπληρωτές, που περιμένουν με αγωνία να δουλέψουν, πότε θα έρθουν; Ερωτήσεις απλές και λογικές, αλλά για τους ιθύνοντες αδιάφορες, μια και ασχολούνται περισσότερο με τα νούμερα της τρόικας και λιγότερο με την εκπαίδευση... 
  Σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης κάποιος έγραψε «αν υπήρχε αξιολόγηση, τότε ο υπουργός και οι σύμβουλοί του θα έπρεπε να απολυθούν». Άδικο έχει; Πολλοί θα έλεγαν όχι… άντε, όμως, και τους απολύσαμε, θα αλλάξει κάτι; Όχι, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία. Πριν από δυο χρόνια δεν είχαμε βιβλία, φέτος που τα έχουμε από τον Ιούνιο, δεν έχουμε εκπαιδευτικούς... τελικά δεν είμαστε μια  υπέροχη και οργανωμένη χώρα;

   Υπομονή, λοιπόν, μέχρι τον Αγιασμό που θα μας ευλογήσει ο ιερέας και μετά όλα θα φτιάξουν ως δια μαγείας, γιατί μόνο ο Ύψιστος μπορεί να βγάλει άκρη με την κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.