Τι μπορεί να κρύβει μια λέξη

  Αξιολόγηση: ως λήμμα στο λεξικό του υπουργού Παιδείας παραπέμπει στον «προσδιορισμό της αξίας και των ικανοτήτων» κάποιου. Ως «καραμέλα» στο στόμα του υπουργού Παιδείας υποκρύπτει –το ξέρουμε πια– την πολιτική των απολύσεων. Ως ιδεολόγημα εξυπηρετεί τον προπαγανδιστικό στόχο της αποδοχής αυτής της πολιτικής ως αναγκαίας για την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, στην περίπτωσή μας των εκπαιδευτικών. Κάπως έτσι τα χαράτσια βαφτίστηκαν «εισφορές αλληλεγγύης», η απελευθέρωση των απολύσεων «καταπο- λέμηση της ανεργίας», οι μισθοί πείνας «ανταγωνιστικότητα», ο εργαζόμενος «απασχολήσιμος» και εσχάτως «ωφελούμενος». Οι λέξεις λοιπόν μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να αντιστρέψουν προκλητικά την πραγματικότητα.

  Οι υπουργοί Παιδείας τα τελευταία χρόνια χρησιμοποίησαν κατά κόρον το ιδεολόγημα της αξιολόγησης για να πείσουν την κοινωνία ότι τα παιδιά της πρέπει να μαθαίνουν γράμματα από «άξιους» δασκάλους. Ποιο είναι σήμερα το αποτέλεσμα; Χιλιάδες σχολεία λιγότερα, μετά τις καταργήσεις/συγχωνεύσεις, χιλιάδες εκπαιδευτικοί λιγότεροι, μετά τις πρώτες απολύσεις, διαθεσιμότητες, χιλιάδες μαθητές λιγότεροι, καθώς η σχολική διαρροή αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Αυτή η εικόνα μπορεί να εγγυηθεί μια καλύτερη παιδεία; Μπορεί να εξασφαλίσει τη μόρφωση των παιδιών μας, όλων των παιδιών; Κι όσοι πετάχτηκαν στον Καιάδα –καθηγητές και μαθητές– ήταν ανάξιοι; Κι αυτοί που θα ακολουθήσουν, ανάξιοι; Οι –επίσημα– 1.300.000 άνεργοι, ανάξιοι κι αυτοί; Οι 1.100.000 πολίτες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αυτοί κι αν δεν περνούν κανένα τεστ αξιολόγησης!

   Οι λέξεις, οι έννοιες δεν είναι ουδέτερες. «Χρωματίζονται» από αυτόν που τις χρησιμοποιεί. Προσδιορίζονται με βάση τις αξίες του. Η περίφημη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, των όποιων εργαζομένων, βάσει ποιων αξιών υλοποιείται σήμερα, αν όχι των κυρίαρχων –του ατομισμού, της υποταγής, του φόβου, της σιωπής, ακόμα και της διαβολής; Το είδαμε να συμβαίνει: εκπαιδευτικοί που υπηρετούν άλλες αξίες –της συλλογικότητας, της αξιοπρέπειας, της διεκδίκησης, του αγώνα– αντιμετώπισαν πειθαρχικά μέτρα. Εργαζόμενοι που διεκδίκησαν τα κάποτε αυτονόητα δικαιώματα απολύθηκαν.

  Ας το παραδεχτούμε: η αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα. Για να υπηρετήσει έναν στόχο, να προετοιμάσει την κοινωνία για τα κύματα της βαρβαρότητας που θα ακολουθούσαν. Να «νομιμοποιήσει» τη δραστική μείωση του εργατικού δυναμικού και τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου. Σήμερα δεν χρειάζεται ούτε ως πρόσχημα. Ο «ξαφνικός θάνατος» χιλιάδων εργαζομένων –στην ΕΡΤ, στις ΔΕΚΟ, στην εκπαίδευση– δεν έχει ανάγκη από προσχήματα. Οι μνημονιακοί στόχοι δεν μπορούν να περιμένουν την αξιολόγηση. Οι επόμενες χιλιάδες των απολυμένων –σε νοσοκομεία, δημόσια διοίκηση κ.λπ.– δεν χρειάζονται καμία «νομιμοποίηση». Μόνο μια υπουργική απόφαση…

Πηγή: Η εφημερίδα των συντακτών