Με αφορμή το κείμενο στη Γλώσσα για το παιχνίδι "κότσια" ή "αστράγαλοι" που έπαιζαν τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα μιλήσαμε για τα παιχνίδια των παλαιότερων εποχών. Στη συζήτηση μάς βοήθησαν πολύ τα παρακάτω βίντεο, ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε τα παιδικά μας παιχνίδια...
Το πανεπιστήμιο του Κολοράντο (University of Colorado) έχει δημιουργήσει μια καταπληκτική ιστοσελίδα με πολλές προσομοιώσεις πειραμάτων για το μάθημα της Φυσικής. Αξίζει τον κόπο να τον επισκεφτείτε και να πειραματιστείτε ελεύθερα με τις δραστηριότητες που προσφέρει!
(Για να μεταβείτε στις εφαρμογές κάντε κλικ στην εικόνα)
Τρία στα δέκα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που πωλούνται στην αγορά εγκυμονούν κινδύνους πρόκλησης πυρκαγιάς και ηλεκτροπληξίας αναφέρεται σε σημερινή ανακοίνωση του Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕ.Π.ΚΑ).
Για να είναι ασφαλή τα λαμπάκια -και άλλα διακοσμητικά είδη που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα- θα πρέπει να φέρουν τη σήμανση "CE", τεχνικά στοιχεία λειτουργίας (π.χ, τάση, ισχύς κτλ), καθώς και την επωνυμία του κατασκευαστή ή του εισαγωγέα, συνοδευόμενη από στοιχεία επικοινωνίας. Θα πρέπει επίσης να συνοδεύονται από οδηγίες χρήσης στα ελληνικά. Η χρήση για διακόσμηση υπαίθριου χώρου επιτρέπεται μόνο αν αναγράφεται σαφώς η σχετική καταλληλότητα του προϊόντος.
Το ΚΕΚΠΑ υπενθυμίζει τέλος ότι οι καταναλωτές δεν πρέπει ποτέ να διορθώνουν τα χαλασμένα λαμπάκια, καθώς και να μην αφήνουν τα φώτα του δέντρου αναμμένα όταν πηγαίνουν για ύπνο ή όταν λείπουν από το σπίτι.
Σήμερα, παρακολουθήσαμε στο σχολείο την ταινία "Ένα δέντρο μια φορά" που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά. Πρόκειται για μια εκπληκτική χριστουγεννιάτικη ιστορία για όλη την οικογένεια που στέλνει στα παιδιά οικολογικά μηνύματα με τον πιο ευχάριστο τρόπο. Πριν τη δούμε ξανά, ας θυμηθούμε λίγο την υπόθεση.
Το παραμύθι εκτυλίσσεται ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, όταν στο ζοφερό πεζοδρόμιο μιας πόλης συναντιούνται ένα παραμελημένο δέντρο και ένα φτωχό αγόρι. Το δέντρο βλέπει από τα παράθυρα των σπιτιών τα καταστόλιστα έλατα και ζηλεύει. Ζητά από το αγόρι να το στολίσει. Εκείνο όμως ούτε στολίδια έχει, ούτε χρήματα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσει ένα μίζερο δέντρο στη μέση ενός παγωμένου πεζοδρομίου; Κι όμως… εκείνη η νύχτα είναι μια νύχτα ονείρων, μια νύχτα μαγική που όλα μπορούν να συμβούν!
Δε μου άρεσε πολύ, γιατί ο Ιζάκι όταν ήταν γέρος είχε γεράσει μαζί του και ο Νίκολας, ενώ έπρεπε να είχε ταβλιαστεί!
Α. Δημήτρης.
Μου άρεσε πολύ η ταινία, γιατί μου έκαναν εντύπωση τα παιχνίδια από ξύλο και το εργαστήριο του Ιζάκι. Επίσης, το τέλος της ταινίας ήταν πολύ ωραίο με τους τάρανδους που πετούσαν.
Β. Κωνσταντίνος.
Μου άρεσε γιατί ο Ιζάκι από κακός έγινε καλός. Γ. Άγγελος.
Μου άρεσε πολύ, γιατί ήθελα να μάθω την ιστορία του Άγιου Νικόλα και ενθουσιάστηκα, επειδή η ταινία ήταν χαρούμενη, αν και σε κάποια σημεία ήταν λυπητερή! Κ. Αστερούλα.
Η ταινία μου άρεσε. Στην αρχή ήταν θλιβερή αλλά μετά έγινε πιο χαρούμενη. Κ. Λεωνίδας.
Την βρήκα πολύ συγκινητική και πολύ ωραία.
Κ. Κωνσταντίνα.
Στην αρχή δε μου άρεσε και τόσο, γιατί δεν έδειχνε κάτι σημαντικό αλλά στη μέση και στο τέλος η ταινία έγινε πιο συγκινητική. Ήταν πολύ ωραίο και για αυτό μου άρεσε.
Λ. Αστερία.
Η ταινία μου άρεσε γιατί ήταν πολύ συγκινητική, ειδικά στο τέλος που ο ήρωας έγινε Αϊ-Βασίλης. Π. Εύα
Την ταινία τη βρήκα πολύ ωραία, γιατί ήταν συγκινητική και δεν τη βαριόσουν ούτε για ένα λεπτό. Είχε πολύ ενδιαφέρον!
Π. Μαρία.
Μου άρεσε λίγο προς το τέλος, γιατί ήταν πολύ συγκινητική. Στην αρχή ήταν αδιάφορη αν και στη μέση βελτιώθηκε λίγο.
Π. Γιώργος.
Εμένα μου άρεσε η ταινία γιατί ήταν πολύ ωραία. Π. Νικόλας.
Η ταινία ήταν πολύ ωραία. Σ. Ισιδώρα.
Μου άρεσε πολύ. Την βρήκα πολύ συγκινητική. Σε μερικά σημεία μου φάνηκε λίγο αγχωτική. Πιστεύω ότι κάποιος μπορεί τη θεωρήσει λίγο στενάχωρη. Μου άρεσε η στιγμή που ήρθε ο Νικόλας με το ιπτάμενο έλκηθρο. Πιστεύω ότι μπορούν να δουν την ταινία άνθρωποι όλων των ηλικιών. Χ. Παναγιώτα.
Σήμερα επισκεφτήκαμε τον κινηματογράφο της πόλης της Λιβαδειάς και παρακολουθήσαμε τη φιλανδική ταινία, "Μια ιστορία για τον Άγιο Βασίλη" του Γιούα Βουολιγόκι. Ας θυμηθούμε την υπόθεση της ταινίας:
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό στη Λαπωνία, ο νεαρός Νικόλας χάνει την οικογένειά του σε ένα ατύχημα και οι συγχωριανοί του αποφασίζουν να αναλάβουν όλοι μαζί το ορφανό παιδί. Κάθε οικογένεια θα φροντίζει τον Νικόλα για ένα χρόνο και στο τέλος κάθε χρόνου, την ημέρα των Χριστουγέννων, ο Νικόλας θα πρέπει να πηγαίνει σε άλλο σπίτι.
Για να δείξει την ευγνωμοσύνη του στους χωριανούς, ο Νικόλας αποφασίζει να φτιάξει παιχνίδια για τα παιδιά κάθε οικογένειας, ως αποχαιρετιστήρια δώρα. Με τα χρόνια, οι οικογένειες που έχουν φιλοξενήσει το Νικόλα πληθαίνουν και σύντομα, σχεδόν κάθε σπίτι βρίσκει δώρα στο κατώφλι του το πρωί των Χριστουγέννων. Κάποια στιγμή υπάρχει έλλειψη τροφίμων στο χωριό, και οι χωριανοί αναγκάζονται να στείλουν τον Νικόλα να δουλέψει ως μαθητευόμενος στον ερημίτη ξυλουργό Ισάκι. Με την σκληρή καθοδήγηση του Ισάκι, ο Νικόλας αναπτύσσει ικανότητες που τον βοηθούν να φτιάξει ακόμη καλύτερα δώρα και να δουλεύει ακόμη πιο γρήγορα. Ο Ισάκι, όμως, που μισεί τα παιδιά, απαγορεύει στον Νικόλα να φτιάχνει δώρα. Η παράδοση των χριστουγεννιάτικων δώρων κινδυνεύει να διακοπεί.
Μια και τελειώσαμε την 4η ενότητα της Γλώσσας "Τα ζώα που ζουν κοντά μας", ας διαβάσουμε το βιβλίο της Σοφίας Ζαραμπούκα "Τα αδέσποτα" ή για όποιον βαριέται ας ακούσουμε την αφήγηση. Ευκαιρία να ευαισθητοποιηθούμε μιλώντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα αδέσποτα ζώα, να προτείνουμε λύσεις και να θυμηθούμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ήταν 1 Δεκεμβρίου του 1955 όταν η Aφροαμερικανίδα Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σ’ έναν λευκό άντρα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Αυτή η πρωτοφανής κίνηση για την εποχή, έμελλε να σημαδέψει τον αγώνα των μαύρων για ίσα δικαιώματα στις ΗΠΑ.
Η 42χρονη μοδίστρα από το Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα έπειτα από μία μέρα στη δουλειά, επιβιβάστηκε σε λεωφορείο στο κέντρο της πόλης και κάθισε στην πρώτη σειρά των θέσεων που προορίζονταν για τους «μαύρους» πολίτες. Σύμφωνα με το νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό, ο οποίος ίσχυσε μέχρι το 1956, οι θέσεις των μαύρων επιβατών βρίσκονταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και χωρίζονταν από εκείνες των λευκών με μια κενή σειρά.
Όταν το λεωφορείο γέμισε και έμειναν όρθιοι τέσσερις λευκοί, ο οδηγός Τζέιμς Μπλέικ, απαίτησε να αδειάσει η πρώτη σειρά του «έγχρωμου τομέα», στην οποία καθότανε η Παρκς και να μείνει κενή. Ενώ οι έγχρωμοι συνεπιβάτες της συμμορφώθηκαν στη διαταγή του οδηγού, η Παρκς εναντιώθηκε και παρέμεινε στη θέση της με αποτέλεσμα εκείνος να καλέσει την αστυνομία κι εκείνη να συλληφθεί.
Η ακτιβίστρια κοινωνικών δικαιωμάτων και γραμματέας του παραρτήματος NAACP, της Εθνικής Ενώσεως για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ανθρώπων, σημειώνει για το συμβάν στην αυτοβιογραφία της με τίτλο «Η ιστορία μου», «Ο κόσμος λέει ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ούτε περισσότερο κουρασμένη απ’ όσο ήμουν συνήθως στο τέλος μιας ημέρας στη δουλειά. Όχι, η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να υποχωρώ».
Μετά την αποφυλάκισή της, στις 5 Δεκεμβρίου, αποφασίστηκε να διεξαχθεί μποϊκοτάζ στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ με επικεφαλής την οργάνωση Montgomery Improvement Association (MIA) και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που εκείνη την περίοδο ήταν ακόμη πάστορας σε εκκλησία της πόλης. Ύστερα από το μποϊκοτάζ που κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο, το Νοέμβριο του 1956 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κήρυξε αντισυνταγματικό το νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό.
Η Ρόζα Παρκς, αν και δεν ήταν η πρώτη που αντέδρασε σε τέτοια φαινόμενα ρατσισμού, η πράξη της οδήγησε σε μία από τις πρώτες νίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ κι εκείνη έμεινε στην ιστορία ως τη «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων».
Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, ενώ το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. Η Ρόζα Παρκς πέθανε σε ηλικία 92 ετών, το 2005, και ήταν η πρώτη γυναίκα η σορός της οποίας εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στο Καπιτώλιο.
