Οι ιστορίες μας για το καπλάνι της βιτρίνας

(Πάτησε στην ένδειξη click to read για να διαβάσεις το βιβλίο)

Κοπέλα με άρπα

  Η  εικόνα μου θυμίζει κοπέλες από την αρχαιότητα που τρέχουν αμέριμνες στους αγρούς με τα πυρρόξανθα στάχυα. Μου αρέσει πολύ γιατί περιγράφει το καλοκαίρι με τις μυσικές του βραδιές. Η κοπέλα είναι όμορφη και δροσερή.       

Από το μαθητή Θάνο Μ.

Σαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα!

Κάτω από το μπαλκόνι της

τραγουδούσε σ' αυτή

σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα

του Σαίξπηρ το έργο.

Το αγόρι της σιγομιλά

και εκείνη σιγοαπαντά!

Ώρες πήρε να τις το πει

μέχρι να τα πιει

τις το 'πε ξαφνικά

και σιγοτραγουδά!

Από το μαθητή Χάρη Σ.

Να ζει κανείς μόνος ή να μη ζει;

  Ήταν ένας άνθρωπος που ήταν μόνος στην πόλη. Μια μέρα πήγε μια βόλτα στο πάρκο και είδε ένα κορίτσι να τραγουδάει στη βεράντα του σπιτιού του. Τραγουδούσε ωραία, ήταν όμορφη και την ερωτεύτηκε. Πήγαινε κάθε μέρα για να την βλέπει και να την ακούει κρυφά. Αυτό κράτησε αρκετό καιρό και προσπάθησε να βρει τρόπο για να της εκφράσει τον έρωτά του. Της έγραφε πολλά τραγούδια και ποιήματα που την έλεγε αστέρι, λουλούδι και ήλιο. Τελικά η κοπέλα τον ερωτεύτηκε και έγιναν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι.

Από το μαθητή Γιώργο Γ.

Η κοπέλα

  Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κοπέλα που πήγαινε στο σχολείο. Εκεί έπαιζε με τα παιδιά στα διαλείμματα και όταν χτυπούσε το κουδούνι για μέσα και έμπαιναν στην τάξη έπαιζε στα παιδιά κιθάρα, βιολί, αρμόνιο και βιολοντσέλο.

Από τη μαθήτρια Αθανασία Μ.

Μια βόλτα στον καφενέ

  Μια μέρα ένα αγόρι πήγε κάτω από το παράθυρο του κοριτσιού που ήθελε. Εκείνη τον παρακολουθούσε με προσοχή, κατέβηκε κάτω και πήγαν μια μικρή βόλτα. Στο δρόμο τους είδαν έναν καφενέ και μπήκαν μέσα να πιουν μια σουμάδα. Το κορίτσι όμως δεν ήθελε και το αγόρι επέμενε. Εκείνη νευρίασε του έδωσε μια σφαλιάρα και το αγόρι πόνεσε πολύ! Μετά από αυτό δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ! 

Από το μαθητή Ραούφ Β.

Να αγαπά κανείς ή να μην αγαπά; Ιδού η απορία!

  Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό χωριό ζούσε ένα κορίτσι με την οικογένειά του. Μια μέρα καθώς έπαιζε με τις φίλες της, επισκέφτηκε το χωριό ένας μεγαλοπρεπής ιππότης. Ο ιππότης ήταν ψηλός, όμορφος και πολύ καλός.

  Μόλις είδε το κορίτσι το ερωτεύτηκε και πήγε αμέσως, χωρίς να περιμένει στιγμή, να ζητήσει το χέρι της αλλά εκείνη του απάντησε πως έχει αγόρι και δεν μπορεί να τον παντρευτεί. Τότε το βράδυ πήγε στο μπαλκόνι της και της τραγούδησε, αλλά έφαγε μια γλάστρα στο κεφάλι!

  Ο ιππότης πήγε στο αγόρι του κοριτσιού και του είπε πως όποιος νικήσει στην κονταρομαχία θα κερδίσει την κοπέλα. Η κονταρομαχία άρχισε και στην αρχή ο ιππότης έχανε αλλά στο τέλος έκανε την ανατροπή, νίκησε και έζησε ευτυχισμένος με το κορίτσι!

Από το μαθητή Γιάννη Π.

Η μεγάλη απόδραση

Μια ηλιόλουστη μέρα ένας άντρας πήγε να πάρει τη γυναίκα του και να αποδράσουν. Για καλή του τύχη ο πατέρας της είχε φύγει και δε θα στεκόταν εμπόδιο! Ο άντρας μπήκε γρήγορα μέσα στο σπίτι και την πήρε βιαστικά. Αμέσως χωρίς να χάσει χρόνο έκλεισε αεροπορικά εισιτήρια για την Αγγλία. Είχε φτάσει η ώρα να φύγουν, αποχαιρέτησαν τους φίλους τους και τους υποσχέθηκαν ότι κάποτε θα γυρίσουν πίσω!

Από το μαθητή Νικόλα Τ. 

"Τρεις μουσικοί με κιθάρα και βιολί"

Τρεις μουσικοί

με άρπα, κιθάρα και βιολί

παν' στην κοπέλα την καλή

και της παίζουν μουσική.

Μια κοπέλα στη Ραφήνα

ψάχνει για να βρει βιολί

όμως τη βλέπει η Αθήνα

και σαστίζει να της πει

άντε γεια σου ρε χαζή!

Από το μαθητή Νίκο Ψ.

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα

  Με τη βοήθεια της εικόνας του Ανθολογίου από το μάθημα "Τα Λιανοτράγουδα" η Ναυσικά Σ. και η Ζωή Μ. εμπνεύστηκαν και έγραψαν μια μικρή ιστορία!

  Μια όμορφη νύχτα ο Ρωμαίος στεκόταν κάτω από τον ψηλό πύργο της Ιουλιέτας. Η Ιουλιέτα ήταν στο μπαλκόνι και τραγουδούσε. Ο Ρωμαίος είδε την Ιουλιέτα και μαγεύτηκε από την ομορφιά της και τον τρόπο που τραγουδούσε. Μόλις κατάλαβε ότι ο Ρωμαίος την άκουγε, σταμάτησε ντροπαλά το τραγούδι και έβαλε τα κλάματα. Εκείνος την παρηγόρησε και την ζήτησε σε γάμο. Τότε η Ιουλιέτα έμεινε άφωνη, γιατί δεν πίστευε ότι ένας "καπουλέτη" θα ταίριαζε με τη δικιά της καταγωγή. Παρόλ' αυτά επειδή τον αγαπούσε και παρά την ντροπή της δέχτηκε να τον παντρευτεί και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Από τις μαθήτριες Ναυσικά Σ. και Ζωή Μ.

"Μια ιστορία αγάπης"

  Με αφόρμηση την εικόνα του Ανθολογίου από το μάθημα "Τα Λιανοτράγουδα" ο Θάνος Φ. και η Χριστίνα Π. εμπνεύστηκαν και έγραψαν μια μικρή ιστορία!

  Μια φορά σε μια πολιτεία που την έλεγαν "Ουρανούπολη" κοντά σε μια μαγευτική θάλασσα, έμενε μια πανέμορφη και πλούσια κοπέλα. Ξαφνικά, το βράδυ εκεί που κοιμόταν άκουσε ένα πανύψηλο και όμορφο αγόρι που της έκανε καντάδα με ένα σπάνιο όργανο, τη συννεφόλυρα!

  Τότε εμφανίστηκε η μάνα του κοριτσιού και είδε την κόρη της που απολάμβανε τη μουσική. Η γυναίκα συγκλονίστηκε, την έβαλε μέσα και γέμισε έναν κουβά με ζεστό νερό και τον πέταξε πάνω στα χρυσά μαλλιά του αγοριού! Το αγόρι απογοητεύθηκε και έφυγε. Η μαμά είπε στο κορίτσι ότι την προόριζε για άλλον πιο πλούσιο και πετυχημένο.

  Το κορίτσι τηλεφώνησε στο αγόρι και του είπε να βρεθούν κρυφά σε μια εγκαταλλελημένη αποθήκη. Συναντήθηκαν λοιπόν και το κορίτσι διηγήθηκε στο αγόρι όσα της είπαν οι γονείς της. Το αγόρι είπε στο κορίτσι να περιμένει το επόμενο βράδυ έξω από το σπίτι της με πολλά ρούχα. Εκείνο το βράδυ είχαν σχεδιάσει τη μεγάλη απόδραση και τα παιδιά κλέφτηκαν!

  Λίγα χρόνια αργότερα οι γονείς συμφιλιώθηκαν με την κόρη τους, τα παιδιά παντρεύτηκαν και έκανα πολλά παιδιά και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Από τους μαθητές Θάνο Φ. και Χριστίνα Π.  

Περιγράφω το αγαπημένο μου ζώο

Πηγή: Της Πέμπτης τα ... καμώματα!

Τα δρακοπαραμύθια μας!

(Για να διαβάσετε τις ιστορίες μας πατήστε "Expand")

Ένας ανεμόμυλος στη Σκόπελο

   Πέρυσι είχα  πάει διακοπές στη Σκόπελο. Όταν ήμουν στο πλοίο, είδα πολλούς ανεμόμυλους και είπα στη μαμά μου «κοίτα, στο βουνό έχει πολλούς ανεμόμυλους» και της είπα να πάμε στους ανεμόμυλους.  Εκείνη μου είπε «εντάξει». 

  Αφού ξημέρωσε ο ήλιος πήγαμε να δούμε τους ανεμόμυλους. Μόλις φτάσαμε στους ανεμόμυλους είδαμε καφετέριες και εστιατόρια. Ήταν φτιαγμένοι από πέτρα, φύλλα, ξύλα,  καλάμια και ήταν  λευκοί. 

  Μετά είδα και ένα ανεμόμυλο που υπάρχει πολλά χρόνια και έναν ακόμα που όταν πήγα κοντά να τον δω, είδα κάποιους ανθρώπους να δουλεύουν και να φτιάχνουν το αλεύρι. 

  Είναι πολύ ωραίο να τους βλέπεις, γιατί υπάρχουν σήμερα λίγοι και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό!

Από το μαθητή Γιώργο Γ.

Ένας ανεμόμυλος στην Πάτμο!

  Πέρσι το καλοκαίρι είχα πάει με τη γιαγιά μου στην Πάτμο. Όταν φτάσαμε, πήγαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα μας και πήγαμε να καθίσουμε σε μια καφετερία που λεγόταν «Το νησί». 

  Από εκεί που κάτσαμε βλέπαμε τους ανεμόμυλους, ήταν πολύ μεγάλοι και μερικοί είχαν γίνει σπίτια. Όταν φεύγαμε, ζήτησα από τη γιαγιά μου να πάμε κοντά τους για να τους δω. Ήταν πολλοί μεγάλοι και μερικοί ήταν κατεστραμμένοι, ο ένας μάλιστα ήταν πολύ όμορφος, ήταν κτισμένος με πέτρα, κάποιες ήταν λευκές και έφτιαχνε αλεύρι.

  Η γιαγιά μου πήγε να δει από κοντά, αλλά ο μυλωνάς δεν την άφησε να μπει. Πήγα και εγώ να μπω μέσα, αλλά έτσι που με είδε μικρό, με άφησε να μπω! Μέσα ήταν πολύ ωραία, γύρναγαν πολύ γρήγορα οι πέτρες και το αλεύρι ήταν πολύ μαλακό. 

  Αυτές οι διακοπές ήταν πολύ καλές και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ και θέλω να πάω πάλι!

Από το μαθητή Λουκά Π.

Μια καταστροφική πυρκαγιά!

   Πέρυσι το καλοκαίρι  ένας γείτονας  έβαλε φωτιά για να κάψει τα ξερά φύλλα,  αλλά  φύσηξε  πολύς  αέρας  και άρχισαν να  καίγονται  τα  δέντρα και τα  λουλούδια. 

  Ο γείτονας  έτρεξε να  τηλεφωνήσει στην  πυροσβεστική, αλλά η φωτιά όλο και μεγάλωνε, είχε περικυκλώσει τα δέντρα. Όταν  ήρθε, οι  πυροσβέστες ρίξανε πολύ νερό, αλλά η φωτιά δεν έσβηνε με τίποτα, τότε βάλανε άλλη μία μάνικα και τότε έσβησε. Όλοι στην γειτονιά είχαν πανικοβληθεί, εγώ ήμουν πολύ στενοχωρημένος που κάηκε το δάσος. Ακόμα  και  οι  κούνιες  που είχα φτιάξει με τον ξάδελφο μου καταστράφηκαν.  

  Αυτή η μέρα ήταν πολύ άσχημη και δεν θέλω να την ξαναπεράσω  ποτέ.  

Από το μαθητή Λουκά Π.

Ένας κυκλαδίτικος ανεμόμυλος!

  Φέτος το καλοκαίρι, εγώ και οι γονείς μου, πήγαμε στην Κέα. Νοικιάσαμε μια μικρή αλλά πολύ ωραία μεζονέτα. 

   Κάθε μέρα που πηγαίναμε για μπάνιο έβλεπα κάτι πολύ περίεργο, υπήρχαν κάτι κυλινδρικά σπίτια, καφετέριες, αλλά το πιο παράξενο ήταν τα κυλινδρικά μουσεία. Ρώτησα τους γονείς μου και μου εξήγησαν πως παλιά ήταν ανεμόμυλοι. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αλλά πιο πολύ ένιωσα θαυμασμό! 

  Το μεσημέρι έκανα μπάνιο στο σπίτι και μετά ρώτησα τους γονείς μου αν  μπορώ να πάω σε μια κοντινή βιβλιοθήκη. Όταν πήγα, ζήτησα από τη βιβλιοθηκάριο να μου δείξει το διάδρομο με τα βιβλία που λένε για τους ανεμόμυλους της  Τζιας.

  Πήρα το κατάλληλο βιβλίο και διάβασα πως φτωχές και πλούσιες οικογένειες έκαναν ουρά για να πάρουν το αλεύρι τους. Μέχρι όμως να ετοιμαστεί το αλεύρι τους έπαιρνε πολύ ώρα και οι άνθρωποι έκαναν πολλές γνωριμίες, αλλά αυτό που με παραξένεψε πιο πολύ ήταν που έκαναν αρραβώνες, γάμους, πανηγύρια, προξενιά και αλλά πολλά. Έμαθα επίσης πως στην Κατοχή ήταν καταφύγιο από τους Γερμανούς.

  Τώρα όμως δεν είναι πολλοί ανεμόμυλοι που δουλεύουν. Άλλοι είναι κατεστραμμένοι, άλλοι έγιναν σπίτια, άλλοι  καφετέριες, μουσεία και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.

   Ένιωσα λύπη, γιατί μερικοί άνθρωποι που κρύβονταν εκεί τους έβρισκαν οι Γερμανοί. Στεναχώρια, επίσης,  ένιωσα όταν έμαθα πως μερικοί ανεμόμυλοι καταστράφηκαν.  Όμως μου απάλυνε τον πόνο πως εκεί ζουν άνθρωποι και ζουν καλά. 

Από το μαθητή Θάνο Φ.

Μια πυρκαγιά μέσα από τα μάτια των μικρών ζώων!

(Για να διαβάσετε τις ιστορίες μας, πατήστε expand)

Ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα!

   Γύριζα σπίτι μετά το σχολείο. Τελευταία ώρα είχαμε Ιστορία και κάναμε για τη «Χρυσή Εποχή» της Αθήνας. Το μάθημα μου άρεσε τόσο πολύ που το σκεφτόμουν καθώς περπατούσα. Ήμουν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις που δεν πρόσεχα μπροστά μου. 

  Ξαφνικά κουτούλησα πάνω σε μια μεταλλική σφαίρα. Καθώς την περιεργαζόμουν είδα μια πινακίδα που έγραφε «Χρονο- μηχανή! Θέλεις να τη δοκιμάσεις; Πάτα το κόκκινο κουμπί!» Καθώς είμαι πολύ περίεργη και μου αρέσει η περιπέτεια, πάτησα το κόκκινο κουμπί. Αμέσως μια πόρτα άνοιξε και μπήκα μέσα στη σφαίρα.

  Μέσα στη χρονομηχανή ήταν πολύ σκοτεινά. Καθώς ψηλαφούσα τους τοίχους, πάτησα ένα κουμπί και ένα φως άναψε. Γύρω η χρονομηχανή ειχε πολλά κουμπιά και μια οθόνη. Πλησίασα την οθόνη και είδα ότι έγραφε: «Πού θέλεις να ταξιδέψεις;» Δακτυλογράφησα : «Στη χρυσή εποχή της Αθήνας.»

  Ακούστηκε ένας ήχος, σαν από μηχανάκι, που όλο και δυνάμωνε. Η χρονομηχανή τραντάχτηκε και άρχισε να πετάει. Μετά από λίγο προσγειώθηκε. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα. Παρατήρησα ότι όλοι οι άνθρωποι ήταν ντυμένοι περίεργα. Τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες και δεν φαινόταν να υπάρχουν ούτε αυτοκίνητα, ούτε λεωφορεία, ούτε τρόλεϊ… Γενικά η πόλη δεν έμοιαζε καθόλου με την Αθήνα που βρισκόμουν πριν λίγα λεπτά. Εγώ φορούσα ένα κόκκινο φόρεμα, μακρύ ως τον αστράγαλο. Φορούσα και δερμάτινα σανδάλια. Δεν χωρούσε αμφιβολία, ήμουν στην αρχαία Ελλάδα!

   Μια κυρία με πλησίασε και μου μίλησε σε μια γλώσσα που, ως δια μαγείας, καταλάβαινα.

-Πώς σε λένε; με ρώτησε.

-Πηνελόπη! απάντησα. Δεν είναι το κανονικό μου όνομα, αλλά δεν ήξερα αν το Παναγιώτα υπήρχε εκείνη την εποχή.

-Είσαι από εδώ; με ξαναρώτησε.

-Όχι, ήρθα από μακριά! είπα.

-Θέλεις να μείνεις μαζί μου; είπε γλυκά.

  Της απάντησα «Ναι» και με οδήγησε ανάμεσα από τα σοκάκια της πόλης στο σπίτι της. Έμαθα ότι τη λένε Ασπασία και τον άντρα της Περικλή. Ενθουσιάστηκα. Θα ζούσα με τον Περικλή στην «Αρχαία Αθήνα».

  Μόλις φτάσαμε στο σπίτι, μας καλωσόρισε ένας χαμογελαστός άντρας. Ήταν ο Περικλής. Με χαιρέτησε και μου είπε να μείνω όσο θέλω στην Αθήνα. Μου έδειξε το δωμάτιό μου και έπεσα αμέσως για ύπνο.

  Την άλλη μέρα η Ασπασία με ξύπνησε σχετικά νωρίς. Ντύθηκα με τα ίδια ρούχα που φορούσα και χτες. Ο Περικλής με πήρε μαζί του στην Εκκλησία του Δήμου. Εκεί αποφασίστηκε να είμαι η επίτιμη προσκεκλημένη στην Αθήνα. Αυτό ήταν μεγάλο κατόρθωμα!

  Στην ώρα του φαγητού ο Περικλής με ενημέρωσε για ένα δημόσιο ναό που θα έκαναν. Ήταν ο Παρθενώνας. Μετά ο Περικλής προσφέρθηκε να μου δείξει την Αθήνα. Πρώτα μου έδειξε τη μεγάλη αγορά. Μετά με πήγε να επισκεφτώ άλλα μαγαζιά. Καθώς άρχισε να νυχτώνει γυρίσαμε «σπίτι».

  Η δεύτερη μέρα στην «Αρχαία Αθήνα» είχε τελειώσει χωρίς «απρόοπτα». Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν οι γονείς μου που δεν ήξεραν που ήμουν. Θεώρησα όμως πιο σωστό να πέσω για ύπνο από το να κάθομαι και να σκέφτομαι, εξάλλου την επόμενη μέρα θα πήγαινα με τον Περικλή να δω την οικοδομή του Παρθενώνα.

  Ξύπνησα και ξεκινήσαμε… Όταν φτάσαμε όλοι μας υποδέχτηκαν με χαρά και άρχισαν το χτίσιμο. Μόλις φύγαμε ο Περικλής με ρώτησε πώς μου φάνηκε. Εγώ απάντησα, «καταπληκτικά». Δηλαδή όχι απλώς καταπληκτικά! Έμαθα πως μετέφεραν και σήκωναν τα μάρμαρα. Έμαθα πως τους έδιναν σχήματα και άλλα πολλά. Ο Περικλής μου είπε ότι μπορώ να πηγαίνω στην οικοδομή κάθε μέρα. Τον ευχαρίστησα και έπεσα για ύπνο.

  Έτσι πέντε χρόνια πέρασαν γεμάτα εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Ο Περικλής και η Ασπασία με φρόντιζαν σαν παιδί τους, όμως νοστάλγησα το σπίτι μου. Τους το είπα και μου είπαν ότι την άλλη μέρα μπορούσα να φύγω. Η μέρα της αναχώρησης μου ήταν η ίδια με τα εγκαίνια του Παρθενώνα. Ήταν πολύ μεγαλοπρεπής και εντυπωσιακός. Όταν η γιορτή τελείωσε χαιρέτησα όλους και ξεκίνησα για την χρονομηχανή.

  Όταν έφτασα στην εποχή μας τα αρχαιοελληνικά ρούχα μου είχαν εξαφανιστεί. Τη θέση τους είχαν πάρει τα κανονικά μου. Όταν γύρισα σπίτι, συνειδητοποίησα ότι έλειπα μόνο ένα λεπτό. Παραξενεύτηκα. Αφού οι γονείς μου δεν είχαν ανησυχήσει, δεν θα είχα να δίνω εξηγήσεις.

  Το ταξίδι αυτό μου είχε λύσει πολλές απορίες. Πώς οι Αθηναίοι σήκωναν και μετακινούσαν τα μάρμαρα; Πώς έμοιαζε παλιά ο Παρθενώνας; Πώς ήταν η ζωή τότε; και άλλες.

  Είχε όμως δημιουργήσει και πολλές. Πέντε χρόνια στο παρελθόν αντιστοιχούν σε ένα λεπτό στο παρόν; Αυτό το ταξίδι ήταν αλήθεια ή φαντασία; και άλλες. Άραγε αυτές θα τις απαντήσω ποτέ; 

Από τη μαθήτρια Παναγιώτα Χ.

Αποστολή στον πλανήτη Χ.

Από το μαθητή Λεωνίδα Κ.