«Η γιαγιά, που έζησε όλη τη ζωή της στο χωριό, αναγκάζεται να μετακομίσει σε μια μεγάλη πόλη».

 Πού κρύβονταν οι Νεράιδες των παραμυθιών; Η γιαγιά μου έλεγε ότι κρύβονταν στο χωριό της, τη «Νεράιδα». Ένα χωριό  χτισμένο σε ένα πυκνό δάσος με έλατα. Το μπαλκόνι της γιαγιάς μου έχει θέα τη λίμνη Πλαστήρα και το θεσσαλικό κάμπο. Όμως, ένα πρόβλημα υγείας την ανάγκασε να μετακομίσει στην πόλη μας.

Η γιαγιά μου γεννήθηκε στη «Νεράιδα». Παντρεύτηκε πολύ νέα τον παππού μου και απέκτησαν τρία κορίτσια. Ο παππούς είχε ένα καφενείο στην πλατεία του χωριού. Η γιαγιά βοηθούσε τον παππού στο καφενείο. Ήταν τυχερή γιατί όταν επέστρεφε στο σπίτι οι κόρες της είχαν μαγειρέψει και είχαν κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Κάθε απόγευμα η γιαγιά έπινε καφέ με τις γειτόνισσες και μετά πήγαιναν περίπατο στο δάσος. Μετά το θάνατο του παππού, προτείναμε στη γιαγιά να έρθει να μείνει μαζί μας, να μη νιώθει μοναξιά. «Εδώ είναι ο τόπος μου, δεν μπορώ να φύγω. Τι και αν έφυγε ο παππούς, τα πάντα εκείνον μου θυμίζουν», έλεγε κάθε φορά η γιαγιά όταν η μαμά μου την πίεζε να έρθει μαζί μας.

Η επιθυμία της μαμάς μου έγινε. Η γιαγιά ήρθε να μείνει μαζί μας, γιατί έπρεπε να κάνει εγχείριση στην καρδιά της. Οι γιατροί μάς είπαν ότι χρειάζεται φροντίδα και ότι δεν πρέπει να κουράζεται. Εμείς χαρήκαμε πολύ, που θα είχαμε τη γιαγιά στο σπίτι. Εκείνη όμως μάλλον, στεναχωρήθηκε όταν τής είπαμε ότι δεν μπορεί να επιστρέψει ξανά στο χωριό της. Κάθε μήνα έπρεπε να κάνει εξετάσεις και να την παρακολουθούν οι γιατροί.

Το πήρε απόφαση η γιαγιά και φυσικά την πείσαμε να μείνει στο δικό μας σπίτι, μαζί μας. Κάθε πρωί μάς ξυπνάει για το σχολείο και μάς ετοιμάζει το κολατσιό. Το μεσημέρι μάς μαγειρεύει νόστιμα φαγητά και πίτες με πλαστά φύλλα. Μερικές φορές όταν γυρνάμε σπίτι, τη βρίσκουμε στη βεράντα ακουμπισμένη στα κάγκελα. Πότε δε μας λέει τι σκέφτεται αλλά σίγουρα νοσταλγεί τη δική της βεράντα. Αποκλείεται να προτιμά τα αυτοκίνητα και τα καυσαέρια από το πράσινο και την ησυχία του χωριού της. Αποκλείεται να προτιμά την τηλεόραση από τη συντροφιά με τις γειτόνισσές της. Νέες παρέες δεν έχει κάνει, μόνο με εμάς κουβεντιάζει. Και πάντα θα μας αναφέρει και μια ιστορία από το χωριό της.

Τα βραδιά είμαι σίγουρη ότι συνομιλεί με τις Νεράιδες και τις παρακαλεί να τη γυρίσουν πίσω στο χωριό της. Θα ήθελε πολύ να ήταν το όνειρο πραγματικότητα και να μη ξυπνούσε ποτέ, να ζούσε μέσα στο όνειρο!

Από τη μαθήτρια του Ε2 Μαρία Π.