Ο Σέζαρ Άϊρα, 62 ετών, είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους Αργεντινούς συγγραφείς λογοτεχνίας, παγκοσμίως. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν δύο βιβλία του. Στο δεύτερο, «Οι νύχτες στο Φλόρες» (εκδ. Καστανιώτης, μετάφραση Κατερίνα Τζωρίδου), περιγράφει την ιστορία ενός ζεύγους συνταξιούχων που, κατά την περίοδο της κρίσης, για να συμπληρώσουν το πενιχρό τους εισόδημα, αναγκάστηκαν να κάνουν ντελίβερι σε πιτσαρία και μάλιστα με τα πόδια.
Ο συγγραφέας απάντησε στην «Ε» από το Μπουένος Άϊρες: «Ναι, θα σας δώσω συνέντευξη με τα φτωχά αγγλικά μου αλλά και με τη φτωχότερη σχέση που έχει ένας συγγραφέας με την πραγματικότητα, καθώς ζει στον κόσμο της λογοτεχνίας», απάντησε στο e-mail μας. Δεν ξέρω αν είναι φτωχή η σχέση του Άϊρα με την πραγματικότητα, αλλά λέει αλήθειες. Ιδίως όταν αναφέρει ότι για την πτώχευση της χώρας του αιτία ήταν «η οικονομική πολιτική των ηλιθίων».
Ποιες ήταν οι αιτίες που οδήγησαν την πατρίδα σας, την Αργεντινή, στη χρεοκοπία;
«Δεν γνωρίζω τις τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά η βασική αιτία ήταν το πολύ επικίνδυνο μακροοικονομικό πείραμα, η "αρχή της μετατρεψιμότητας". Η αυθαίρετη μετατροπή των δολαρίων σε πέσος. Ηταν μια άγρια φαντασία, ένα εκ των προτέρων λάθος, γιατί παραβίασε το βασικό νόμο της λογικής. Εάν το Α είναι ίδιο με το Β, τότε θα πρέπει και το Β να είναι ίδιο με το Α. Μπορούσαμε να αγοράσουμε ένα δολάριο με ένα πέσο, αλλά οι Αμερικανοί δεν ήταν τόσο ηλίθιοι για να αγόραζαν ένα πέσο με ένα δολάριο. Πιστεύω ότι κάθε τι που συνετέλεσε σ' αυτό το είδος της κρίσης είχε σχέση με κάθε ιδέα που έβαζαν στο τραπέζι οι διάφοροι υποτιθέμενοι ειδικοί. Οι οποίοι, στην πραγματικότητα, δεν είχαν επαφή με τον πραγματικό κόσμο, αλλά απλώς είχαν ανέλθει στην εξουσία».
Παρατηρείτε κάποιες ομοιότητες της κρίσης της Αργεντινής με αυτήν της Ελλάδας;
«Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά ίσως να υπάρχει το κοινό καλούπι: η φούσκα, οι ψεύτικες υποσχέσεις, ο κοινός πόνος».
Μπορείτε να περιγράψετε σκηνές της καθημερινότητας της κρίσης που ζήσατε;
«Είχαμε κάποιες πολύ θλιβερές σκηνές. Όλες είχαν σχέση με τον υπερπληθωρισμό που προέκυψε. Εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 2001 προς 2002, οι περισσότερο αγανακτισμένοι άνθρωποι και άρα αυτοί που διαμαρτύρονταν περισσότερο ήταν αυτοί που είδαν να κινδυνεύουν, σε βαθμό μεγαλύτερο από όσο πίστευαν, οι αποταμιεύσεις τους. Αυτές που ήταν σε εικονικά δολάρια. Σε ανύπαρκτα, δηλαδή, δολάρια, σύμφωνα με το νόμο της μετατρεψιμότητας, περίπου 16 εκατομμύρια δολάρια. Εγώ έχασα όλες μου τις ταπεινές οικονομίες, σχεδόν πέντε χιλιάδες δολάρια. Η κυβέρνησή μας, τότε, επινόησε ένα νόμιμο χρήμα μέσω ομολόγων, των "patacones". Εξαργυρώνονταν στα σούπερ μάρκετ και σε κάποια άλλα μαγαζιά. Τα ξοδέψαμε με ξέφρενους ρυθμούς, γεγονός που επιβεβαίωσε τον κανόνα ότι το κακό χρήμα κυκλοφορεί πιο γρήγορα από το καλό».
Μπορείτε να θυμηθείτε μερικές σκηνές της πτώχευσης, ποια είναι αυτή που σας έχει μείνει στη μνήμη σας;
«Θυμάμαι μια κυρία μέσης ηλικίας, πολύ ωραία ντυμένη, που είχε αρπάξει ένα σιδερένιο λοστό κι έσπαγε την τζαμαρία μιας τράπεζας. Ηταν μια κίνηση που εκτόνωνε ανθρώπους της μεσαίας τάξης, όπως εκείνη η κυρία, ένας ανθρώπινος χαρακτήρας που έμοιαζε να τον έχει επινοήσει ο Μπόρχες».
Πιστεύετε ότι το ΔΝΤ προσπάθησε να αιχμαλωτίσει ή να σώσει την Αργεντινή;
«Ειλικρινά δεν ξέρω, αλλά ας μην πηγαίνουμε σε θεωρίες συνωμοσίας. Νομίζω ότι έφταιγε η σχετική ανικανότητα. Παραφράζοντας τον Κλίντον: Η οικονομία των ηλιθίων είναι ηλίθια...».
Πηγή: Κώστας Κυριακόπουλος, Ελευθεροτυπία
καλή εβδομάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης
ΑπάντησηΔιαγραφή