Η Αποστολία Ταχούλα είναι δασκάλα που ζει πλέον στην Ελλάδα, όμως από το 1999 μέχρι και το 2005 έζησε στο Μπουένος Αϊρες. Αποσπασμένη στο Ελληνικό Σχολείο της αργεντίνικης πρωτεύουσας, κατέγραψε στη μνήμη της τόσο την ημέρα της εξέγερσης όσο και τον τρόπο λειτουργίας της καθημερινής ζωής σε καθεστώς πτώχευσης.
«Ήδη από το 1999 υπήρχε μεγάλη ανησυχία για την οικονομία της χώρας. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών και η εικονική ισοτιμία πέσο-δολαρίου της κυβέρνησης Μένεμ είχαν δημιουργήσει μια ευημερία 10 ετών που έφτανε πια στο τέλος. Παράλληλα, δίπλα στις αθέατες παραγκουπόλεις, οι άνθρωποι φυτοζωούσαν και σε μερικές επαρχίες του Βορρά παιδιά πέθαιναν από υποσιτισμό. Η δυσαρέσκεια του κόσμου μέχρι τον Δεκέμβριο του 2001 εκφραζόταν στις καθημερινές συζητήσεις και συχνά γίνονταν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας - δημόσιας καταγγελίας (escrache) έξω από τα σπίτια μελών της κυβέρνησης».
Τι θυμάστε από την εξέγερση;
«Η εξέγερση εκδηλώθηκε μια Δευτέρα πρωί στις αρχές του Δεκέμβρη του 2001, με την απόφαση της κυβέρνησης να δεσμεύσει τις καταθέσεις όλων των πολιτών της χώρας. Εκείνη τη χρονιά έτυχε να είμαι η υπεύθυνη για τη μισθοδοσία τών εκεί Ελλήνων εκπαιδευτικών. Οταν πήγα για την ανάληψη του ποσού της μισθοδοσίας του Δεκεμβρίου των 10 εκπαιδευτικών που ήμασταν τότε εκεί, βρέθηκα μπροστά στην άρνηση του υπαλλήλου να εκταμιεύσει τα χρήματα επειδή ο λογαριασμός ήταν στο όνομά μου. Αν και ήταν γνώστης της διαδικασίας από καιρό και παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι είναι χρήματα του ελληνικού Δημοσίου και όχι προσωπικός λογαριασμός, αρνήθηκε πάλι. Μαζί μου για βοήθεια και για ασφάλεια (ήταν ρίσκο να κυκλοφορείς με τόσα μετρητά στο δρόμο) ήταν και ο συνάδελφος και φίλος Θανάσης Παπαδημητρίου. Επειτα από πολλά πήγαιν' - έλα από την τράπεζα στην ελληνική πρεσβεία και πίσω, πήραμε τα χρήματα».
Τι γινόταν στους δρόμους;
«Τις ώρες αυτές και στην τράπεζα και στο δρόμο επικρατούσε κάτι σαν σιωπηλός πανικός - κι αν εμείς ξεμπερδέψαμε νωρίς, για τους πολίτες της χώρας άρχιζε μια μεγάλη περίοδος δέσμευσης των καταθέσεών τους, πολλές από αυτές σε δολάρια, για να τους επιστραφούν αρκετά χρόνια αργότερα και με μειωμένη αξία. Οι οικονομικές συναλλαγές με το εξωτερικό διακόπηκαν για τους πολίτες».
Πότε αγρίεψαν τα πράγματα;
«Θυμάμαι μια μέρα προς το τέλος Δεκεμβρίου, βρισκόμουν για κάποιο υπηρεσιακό ζήτημα στο κτήριο της πρεσβείας, που ήταv τότε πολύ κοντά στην Plaza de Mayo, και έφτανε απ' έξω ο απόηχος από τις φωνές διαμαρτυρίας των διαδηλωτών. Δεν άργησαν να εμφανιστούν έφιπποι αστυνομικοί που κυνηγούσαν τους συγκεντρωμένους και έπεσαν χημικά που έκαναν αδύνατη την αναπνοή ακόμα και στο ψηλό μπαλκόνι της πρεσβείας. Δόθηκε εντολή να φύγουμε όλοι από το κτήριο. Το μετρό μάς πήγε γρήγορα στην ασφάλεια των σπιτιών μας. Στην τηλεόραση λέγανε για τρεις νεκρούς. Δεν ήταν οι πρώτοι, θ' ακολουθούσαν κι άλλοι».
Μείωση συντάξεων 13%
Πώς ήταν η οικονομική καθημερινότητα;
«Στις αρχές του 2002 εφήμερες κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Οι συντάξεις δεν μειώθηκαν εκείνο το διάστημα, είχε προηγηθεί όμως μια μείωσή τους 13% πριν από την κρίση στις ήδη χαμηλές συντάξεις. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, αν και δεν υπήρξαν περικοπές στις αποδοχές τους, είχαν δικαίωμα να εισπράττουν μόνο 250 πέσος την εβδομάδα, ποσό αρκετό μόνο για τις βασικές ανάγκες. Στον ιδιωτικό έγιναν απολύσεις και οι πληρωμές συχνά γίνονταν σε ένα από τα πολλά διαφορετικά νομίσματα που άρχισαν να κυκλοφορούν στη χώρα. Για τις συναλλαγές πάνω από 1.000 πέσος ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν επιταγές και επιβαλλόταν ένας πολύ υψηλός φόρος γι' αυτές».
Στον τομέα της υγείας;
«Τα περισσότερα νοσοκομεία είναι ιδιωτικά, όπως και τα σχολεία, οπότε η περίθαλψη ήταν ανάλογη του τι μπορούσε να καταβάλει κανείς για να βρει την υγειά του. Σε όσα ιδρύματα επιδοτούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό έγιναν περικοπές και πολλά από αυτά δεν μπορούσαν να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες».
Οι νέοι;
«Πλήθος ανθρώπων, κυρίως οι πιο νέοι, μετανάστευσαν στην Ευρώπη. Αφού στο σύνθημα εκείνων των ημερών "Que se vayan todos!" , "Να φύγετε όλοι!", οι πολιτικοί δεν ανταποκρίθηκαν, δημιουργήθηκε ένα μαζικό κύμα μετανάστευσης κυρίως προς την Ευρώπη. Ουρές ατελείωτες στις πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών για την έκδοση του πολυπόθητου διαβατηρίου, που θα γινόταν δικό τους αν είχαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά που θα αποδείκνυαν ότι κάποιος πρόγονός τους είχε έρθει από κάποια γωνιά της γηραιάς ηπείρου».
Πηγή: Κώστας Κυριακόπουλος, Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου