ΕΛΜΕ Βοιωτίας: Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Επιστολή προς συναδέλφους

  Σταμάτα να λες ότι λυπάσαι, αλλά αυτό δεν αφορά εσένα, ότι όλα αυτά θα συμβούν σε κάποιον άλλο (σε αυτούς που δεν έχουν μονιμοποιηθεί ακόμη, σε αυτούς που έχουν λιγότερα ή περισσότερα χρόνια υπηρεσίας, σε αυτούς που δεν έχουν οργανική, σε αυτούς που υπηρετούν σε καταργούμενα σχολεία, σε αυτούς που το αρχικό γράμμα του επωνύμου τους είναι διαφορετικό από το δικό σου, σε αυτούς που έχουν διαφορετικό χρώμα ματιών), 
ότι έχεις κάποια λεφτά στη μπάντα, 
ότι το βαθμολόγιο θα είναι για λίγο (και εν πάση περιπτώσει εσύ έχεις αρκετά χρόνια οπότε δε σε θίγει και τόσο), 
ότι η εφεδρεία δεν περπάτησε οπότε το ίδιο θα γίνει και με τις απολύσεις (λάθος, η αποτυχία της πρώτης είναι το πρόσχημα για τις δεύτερες), 
ότι κινδυνολογούν όσοι μιλάνε για ένα εξακοσάρι μισθό,
ότι μπόρα είναι, θα περάσει, 
ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αντίδρασης είναι μάταιη ("δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα"), 
ότι εσύ έχεις κάποιους γνωστούς γνωστών που στην κακή την ώρα θα σε βοηθήσουν στην "αξιολόγηση" (τον προθάλαμο των αερίων) αλλά αποκλείεται να χρειαστεί,

ότι εάν δεν δεις ειδήσεις, τότε απλώς δεν υπάρχουν, 
oτι εάν δεν μιλήσεις, τότε δεν θα γίνεις στόχος. 
  Η ζωή μας αλλάζει για πάντα. Αν και τώρα δε γίνει χαμός, τότε ειλικρινά δεν ξέρoυμε πότε. Ναι, η απεργία έχει κόστος, αλλά η ανεργία θα έχει μεγαλύτερο. 
  Ναι, το ξέρουμε. Όλα αυτά σου φαίνονται μακρινά. Και γραφικά. Και μεγαλόστομα. Και ξένα προς εσένα. Και βαριέσαι, αυτά τα συνδικαλιστικά τα ακούς τόσα χρόνια, σου τα λέγανε αυτοί οι γυρολόγοι, οι  συνδικαλιστές. Έχεις δίκιο, τι σε νοιάζουν τώρα εσένα αυτά τα δυσάρεστα που έρχονται; Ίσως να είναι και για καλό μας, βρε αδερφέ. Να μπούμε επιτέλους σε τάξη, να γίνουμε κράτος πια, άλλωστε και αυτό που λένε για τον Ευρωπαίο επίτροπο που θα μας διοικεί είναι λίγο προσβλητικό, αλλά μπορεί να μας βγει σε καλό. Εξάλλου, δεν βλέπεις και πολλούς να κινούνται, δεν βγαίνουν οι υπόλοιποι στους δρόμους ούτε στα βουνά, είναι ήρεμοι, άρα γιατί νακάνειςεσύ την αρχή που δε θίγεσαι και πολύ επιτέλους;
  Πότε σκοπεύουμε να ξυπνήσουμε; Όταν έρθει η ώρα να μπούμε στα τρένα;  Όταν φτάσει και η δική σου σειρά να επιβιβαστείς, ίσως να μην έχει μείνει κανείς να φωνάξει για σένα.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ.

Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

Υ.Γ. Στις 5 Μαρτίου 1943, 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι και εργάτες, με μια γενική πολιτική απεργία και μια μεγαλειώδη διαδήλωση στο Σύνταγμα, απέτρεψαν θριαμβευτικά την επιστράτευση Ελλήνων εργατών για το Ράιχ. Σου φαίνεται υπερβολική και ανιστόρητη η αναλογία, έτσι δεν είναι; Κι όμως, οι στιγμές που ζεις είναι κρίσιμες: διακυβεύεται το επίπεδο διαβίωσης το δικό σου και των παιδιών σου. Πιο ωμά: ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ. Η ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.Δε θα σε σώσει κανείς. Ούτε μόνος μπορείς να κάνεις κάτι.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ