Μια βραδιά στον κάδο...

  Ποιο θέατρο και ποιος κινηματογράφος; Στην εποχή που εκτός από ανάδελφον κινδυνεύουμε να γίνουμε και έθνος ρακοσυλλεκτών, αρκεί η θέα από το μπαλκόνι στο δρόμο για να μας προσφέρει δωρεάν ενατένιση, κοινωνικό προβληματισμό, συναισθηματική φόρτιση -ακόμη και κωμικές σκηνές.

    Μοναδική προϋπόθεση; Στο οπτικό πεδίο να περιλαμβάνονται ένας ή περισσότεροι κάδοι απορριμμάτων και ανακύκλωσης...

   Η οικονομική αποσύνθεση, η απελπισία, οι ανατροπές στη ζωή όλο και περισσότερων συμπολιτών, ακόμη και αν κάπως κρύβονται κάτω από το φως του ήλιου (ή της επίσημης προπαγάνδας), αποκαλύπτονται θεαματικά στα σκοτεινά. Η αναζήτηση τροφής και υλικών άμεσης χρήσης μέσα στα σκουπίδια ήταν μέχρι πρότινος «σπορ» για ελάχιστους. Και δεν ήταν απαραίτητο να τους δεις επί το έργον για να καταλάβεις την κατάσταση. Οπως στα συσσίτια των απόρων δεν έρχονται πια μόνο ρακένδυτοι και ετοιμόρροποι συνάνθρωποι, αλλά και άλλοι που φαίνεται πως έχουν ένα σπίτι και ντουλάπα με καθαρά ρούχα, το ίδιο συμβαίνει και με τους κάδους.

   Οι «προβολές» είναι καθημερινές. Το έργο της περασμένης Κυριακής, που παρακολούθησε ο υπογράφων, παίχτηκε σε δρόμο συνοικιακό. Με πολυκατοικίες παλιές αλλά και από εκείνες τις σύγχρονες με τα δώματα και τους ημιυπαίθριους στο ρετιρέ που τόσο συμπαθούν οι επενδυτές τής πάλαι ποτέ ευμάρειας. Στο μπαλκόνι, οι θεατές βουτηγμένοι σε συζήτηση για τις οικονομικές δυσκολίες που διακόπτεται άδοξα μόλις εντοπίζεται ο αποψινός ήρωας. Εχει σταματήσει δίπλα στον κάδο. Από μακριά μοιάζει νεαρός χωρίς να διακρίνεται πρόσωπο. Αρκεί το παράστημα, το σακίδιο που ξεκρεμά από τον ώμο και η ευκολία με την οποία σκύβει στον κάδο.

   Πρώτα βγάζει μια σαγιονάρα. Μετά το ταίρι της. Τις αφήνει να αναπηδήσουν στην άσφαλτο. Βγάζει τα παπούτσια του. Τις δοκιμάζει. Τις βάζει στο σακίδιο. Μετά ένα μικρό άσπρο σακουλάκι με μαύρα σημάδια. Η απόσταση δεν βοηθά. Ανοίγει το σακίδιο και κάτι βγάζει. Ανοίγει το σακουλάκι, βάζει μέσα εκείνο που έβγαλε από το σακίδιο και μετά το κατευθύνει στο στόμα. Μασάει. Επαναλαμβάνει την κίνηση. Σασπένς. Τη λύση δίνει ο πιο ανοιχτομάτης των θεατών. Τρώει κόλλυβα... Από μνημόσυνο και από μνημόνιο.

   Το «δείπνο» τελειώνει, οι θεατές έχουν βαρυστομαχιάσει, αλλά ο ήρωάς μας συνεχίζει απτόητος. Βγάζει από τον κάδο ένα μπλουζάκι. Κι άλλο ένα. Τα εφαρμόζει στο σώμα του. Τα βάζει στο σακίδιο. Μετά βγάζει ένα σορτσάκι κι ένα παντελόνι. Τα τινάζει. Σκέφτεται να τα δοκιμάσει. Σταματά. Κοιτά προς τα γύρω μπαλκόνια. Αντιλαμβάνεται πως έχει θεατές. Δεν ζητά εισιτήριο. Αλλά δεν σταματά κιόλας. Το σακίδιο γεμίζει και με άλλα ρούχα. Βάζει μέσα και τα παπούτσια που φορούσε. Συνεχίζει το δρόμο αγέρωχος με τις σαγιονάρες. Τώρα φαίνεται και το πρόσωπο. Γύρω στα τριάντα. Σίγουρα μας έχει δει. Ισως να μας καληνύχτιζε κιόλας. Αν δεν φοβόταν πως θα μας κάνει να ντραπούμε που ακόμη συζητάμε σκυφτοί για τα οικονομικά προβλήματα...

Πηγή: Άρης Χατζηγεωργίου, Ελευθεροτυπία