Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει ότι το χειμώνα υπάρχουν κάποιες μέρες που είναι ηλιόλουστες χωρίς σύννεφα και ανέμους.
Είναι οι "Αλκυονίδες μέρες" και τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από τις 15 Δεκεμβρίου έως και τις 15 Φεβρουαρίου, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου. Η ονομασία τους προήλθε από τα πουλιά αλκυόνες, που τις μέρες αυτές γεννούν τα αυγά τους.
Σύμφωνα με τον μύθο η Αλκυόνη, πριν γίνει πουλί, ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης που ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.
Ο γάμος τους ήταν τέλειος κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι ήταν διαφορετικοί από τους κοινούς ανθρώπους. Σιγά σιγά άρχισαν να θεωρούν ότι είναι ισάξιοι των Θεών και μάλιστα το πίστεψαν τόσο πολύ που άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα.
Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε πάρα πολύ. Μια μέρα λοιπόν, που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ’ ανοιχτά, ο Δίας έριξε κεραυνό και βύθισε το πλοίο του, με αποτέλεσμα ο Κήυκας να πέσει στα μανιασμένα κύματα και να πνιγεί.
Είναι οι "Αλκυονίδες μέρες" και τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από τις 15 Δεκεμβρίου έως και τις 15 Φεβρουαρίου, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου. Η ονομασία τους προήλθε από τα πουλιά αλκυόνες, που τις μέρες αυτές γεννούν τα αυγά τους.
Σύμφωνα με τον μύθο η Αλκυόνη, πριν γίνει πουλί, ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης που ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.
Ο γάμος τους ήταν τέλειος κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι ήταν διαφορετικοί από τους κοινούς ανθρώπους. Σιγά σιγά άρχισαν να θεωρούν ότι είναι ισάξιοι των Θεών και μάλιστα το πίστεψαν τόσο πολύ που άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα.
Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε πάρα πολύ. Μια μέρα λοιπόν, που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ’ ανοιχτά, ο Δίας έριξε κεραυνό και βύθισε το πλοίο του, με αποτέλεσμα ο Κήυκας να πέσει στα μανιασμένα κύματα και να πνιγεί.
Μόλις το έμαθε η Αλκυόνη, πήγε με αγωνία στ’ ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει ζωντανό τον αγαπημένο της άνδρα. Το μόνο που βρήκε όμως ήταν λίγα σπασμένα ξύλα, που είχε ξεβράσει η θάλασσα. Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα και για μερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της.
Ο Δίας βλέποντάς την, την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί που ζει κοντά στη θάλασσα. Το μαρτύριό της, όμως, δεν είχε τελειώσει, μια και γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στα βράχια και κατέστρεφαν τη φωλιά μαζί με τα αυγά της.
Για άλλη μια φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη. Αποφάσισε λοιπόν για δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι και να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, για να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσάει τ’ αυγά της και να γεννιούνται με ασφάλεια τα μικρά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου